Helga Renders

Wat begon als een verhaal over vertrouwen, een stille ontmoeting tussen een kat en een roodborstje, werd uiteindelijk iets veel diepers.

Toen ik het schilderde, sprak het over moed: over de breekbare balans tussen nieuwsgierigheid en verbondenheid. Twee wezens die elkaar ontmoeten in stilte, en leren het tussenliggende ruimte te vertrouwen.

Niet lang daarna verdween onze kat. Wekenlang bleef het stil, alleen de leegte bleef over.

Tot op een dag het roodborstje terugkeerde in onze tuin.

Datzelfde kleine kloppende hartje, zingend op dezelfde tak.

Sindsdien is dit schilderij voor mij een herinnering geworden aan liefde en verlies, maar ook aan stille hoop.

Aan hoe verbinding blijft bestaan, zelfs wanneer de vorm verandert.

Het gaat over de zachtste vorm van moed: je hart blijven openen, steeds opnieuw, zelfs als het pijn doet.